Viyana'daki Sophie Tappeiner'de sanatçı, Kürt kültürünün mit ve gerçekliğin kesişme noktasındaki ifadesini vurguladı.
Londralı sanatçı Jala Wahid'in Sophie Tappeiner'deki son kişisel sergisi “Newroz”, adını Kürt Yeni Yılı'nı kutlamak için Mart Bahar Ekinoksu kutlamasından aldı.Kürtler dans ve şenlik ateşleri aracılığıyla sadece baharı müjdelemekle kalmadılar, aynı zamanda baskıcı yönetimden kurtulmayı da hayal ettiler.Türk hükümeti, Newroz kutlamalarını azaltmak için İran Yeni Yılı kutlaması olan Nevruz'un Kürtçe yazılmasını yasakladı.Bununla birlikte, Kürt bayrağının 21 ışınını yansıtan Nuroz'un ateşli töreni, Wahid'in sanatsal pratiğinde vazgeçilmez bir sembol olan Kürtlere ait güçlü bir aidiyet duygusunu hala sembolize ediyor.
Jala Wahid, “Newroz”, 2019, sergi görünümü, Sophie Tappeiner, Viyana.Nezaket: Sanatçı ve Sophie Tappeiner, Viyana;Fotoğraf: Kunst-Dokumentation.com
Karşı duvara iki büyük döküm güneş gözlüğü takılmıştır, koyu yeşil Vernal Pyre (tüm çalışmalar, 2019) ve turuncu altın, Parıldayan Bayrağımızı Tehdit Ediyor (bizi tehdit eden parıldayan bayrak) - ayrıca ulusal bayraktaki Kürt Güneş enerjisi sembolünü anımsatıyor .Güneş, gök cisimlerinin sonsuz dönüşüne neden oldu, yaşam olaylarının - doğum, kutlama, ölüm, yas - zaman içinde sürekli değişen sürekli döngüsüne tanık oldu.Yerde iki güneş arasındaki boşlukta, birkaç mor, kırmızı ve kahverengi renkli kadın bacakları (zihinsel uyluklar, kırbaç halesi, alevler ve sashain) duruyor.Bu seksi alt bedenler, kumaş benzeri kıvrımlarla eşit bir şekilde sarılmıştır; bu, yalnızca zaman açısından kritik olan önemsiz eylemlerini çekmekle kalmaz, aynı zamanda giysilerle kadınlığın nasıl yaratılacağını vurgulayan alttaki ince deriyi ve eti çeker.Başka yerlerde, granit, tafta ve miyuki boncuklardan yapılmış iki başlık - kül çelengi ve örümcek ipeği şafak - kadınların geleneksel Nuroz kıyafetlerine benziyor.
Jala Wahid, kül çelengi, 2019, alüminyum, tafta, naylon, miyuki boncuklar, 72×23×22 cm.Nezaket: Viyanalı sanatçı ve Sophie Tappeiner;fotoğraf: Kunst-Dokumentation.com
Wahid'in güneşi, başlığı ve bacaklarının dizilimi, karakter ve zemin arasındaki ilişkiye işaret ediyor, ancak çeşitli bileşenler tam olarak entegre değil.Her parçanın butik spot ışığı, onu şenlikli bir dansın yeniden yapılandırılmış bir sahnesi olarak yorumluyor ve bu da figüratif unsurlar arasındaki ilişkinin ve oranların boncukların, yeşim taşlarının ve fiberglasın titreşmesiyle karıştırılmasına neden oluyor.Güneşin göreceli yansımasına benzer şekilde, ışıkların keskin kontrastı gündüz ve gecenin dönüşünü işaret eder ve Nuróz'un anlamı ve ifadesi için hayati önem taşıyan yas ve kutlamanın bir arada yaşamasını güçlendirir.Sanatçı, taklitçi tasvirin yerine parçalı performansı koyarak, sembolik dilin politik olarak aracılık ettiği insanların çıkış gerçekliğini vurgular.
Jala Wahid, “Ateşli Baba”, 2019, yerleştirme görünümü, Sophie Tappeiner, Viyana.Nezaket: Sanatçı ve Sophie Tappeiner, Viyana;Fotoğraf: Kunst-Dokumentation.com
Galerinin bodrumundan gelen davulların sesi, dansın en azından tahmin edilebilir olduğunu ima eden bir enerji üretiyor.Alt kattaki “Ateşli Baba” video kaseti, Arap alfabesini taklit eden özel bir yazı tipinde bir dizi İngilizce altyazı gösteriyor.Wahid'in yazdığı bir mısra, Arap filmlerinin ve Farsça davul deflerinin vuruşlarıyla titreşirken, filmin arka planından ay ışığının altında yağ ve su sızıyor.Eserin başlığı, kuzey Irak'ta binlerce yıldır yanan ve ateşin babası olarak adlandırılan Baba Gül petrol sahasına atıfta bulunuyor ve Kürtler bu kontrole itiraz ediyor.Üst kattaki durağan heykellere kıyasla Ateşli Baba'nın parıldayan sözleri ve ritimleri nihayet Newroz kutlamasının gösteri merkezini gösterirken, daf beni dansa tanık yaptı: “Ölüm ve yerçekimini göz ardı etmeden dans etmek Wahid'in şiirinde dediği gibi, Baba Gürgur'a gömüldü, doğal döngüleri ifade ederek ve geleceğe dönüş yoluyla mit ve gerçeğin kesişiminde Kürt kültürünü vurguluyor.Gelenek ifade etmek.
Ana görsel: Jala Wahid, Newroz, 2019, sergi görünümü, Sophie Tappeiner, Viyana.Nezaket: Sanatçı ve Sophie Tappeiner, Viyana;Fotoğraf: Kunst-Dokumentation.com
Londra'daki 1957 Galerisi'nde Ganalı bir sanatçı, Stewart Hall'un kültürel kimliğin “geleceğe ve geçmişe ait olduğu” teorisini araştırdı.
Sadie Coles'in genel merkezinde düzenlenen ilk kişisel sergisinde sanatçı, geçmiş bir dönemin portrelerini ve derecelerini küçümsedi.
Cell Project Space'in yeni bir komitesi, kentsel soylulaştırmadaki suç ortaklığımız hakkında sorularla karşı karşıya
Mançurya kimliğiyle ressam, Kuzeydoğu Eyaletinin düşüş mirasını keşfetmek için bir motosikletle Çin Doğu Demiryoluna doğru yola çıktı.
Rus çağdaş sanatına adanan sergi, Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin liderliğindeki Rusya'nın son yirmi yılda sanatsal yaratım için nasıl bilgi sağladığına bakıyor.
Basel'deki VITRINE'da sanatçı, toplu taşıma estetiğini yansıtan tiyatro benzeri bir ortam yaratıyor.
Middelburg'daki Vleeshal'da, sanatçının karanlık alanı şehrin sömürge yükünü ve siyah bedenlerin görünmezliğini ortaya koyuyor.
Viyana'daki Felix Gaudlitz'de Fransız romancının çektiği bir dizi fotoğraf, yakınlığın güzel bir örneğidir.
Avusturya Sanat Festivali, yaptırılan bir dizi TV programı aracılığıyla pandemi sırasında sergilerin yapılma şeklini yaratıcı bir şekilde yeniden düşünüyor
Wexner Sanat Merkezi'nde sanatçı, 1965 Amerikan Oy Hakları Yasası ile Albers'in renk teorisi arasındaki bağlantıyı tasvir etti.
New York'taki Yossi Milo Gallery'de, Manitoba Ormanı'nın sanatçılar tarafından manipüle edilmiş fotoğrafları, hippi hayallerinin iyimserliğini kırdı
Austin'in “Princer Arts & Letters”ında, sanatçıların sergilediği eserler Amerika Birleşik Devletleri'nde devam eden deneyleri yeniden doğruladı.
Aby Warburg'un Mnemosyne Atlas'ının Berlin'deki galasından Innsbruck'taki Corita Kent'in siyasi baskılarına